Emocje - to one odgrywają kluczową rolę w tańcu współczesnym. Forma tańca jest bardzo luźna, dzięki czemu nic nie ogranicza twórczego przekazu. Tancerz ma ogromną dowolność w kreowaniu ruchu: wykorzystywany jest tu ciężar ciała, grawitacja, oddech, swingi. W choreografii mogą nawet pojawić się elementy akrobatyki.
Taniec współczesny powstał na przełomie XIX i XX wieku. Wywodzi się z Europy, a ok. 1930 roku zawędrował także do Stanów Zjednoczonych. Jest mieszaniną wielu tańców: nowoczesnego, jazzu oraz niektórych z tańców towarzyskich, jednak podstawę każdego układu stanowią elementy baletu (np. plié, grand plié, pique, fouetté). Mimo tej bliskiej więzi, taniec współczesny powstał jako całkowicie odrębna forma, różniąca się od pozostałych przede wszystkim tym, iż mniej ważna jest technika i triki, a najbardziej liczą się emocje i uczucia.
W czasie występu tancerz lub grupa tanerzy poprzez swoje ruchy opowiadają pewną historię. Układy inspirowane są formami ruchowymi uprzemysłowionego, nowoczesnego społeczeństwa, np: mechanicznymi ruchami robotów, codzienym chodem i czynnościami wykonywany codziennie przez każdego człowieka a nawet zachowaniem zwierząt. Dokładają się do tego nowoczesne techniki relaksacji, np. jogi, dynamiczne techniki aerobowe i bardziej tradycyjne gimnastyczne oraz techniki walk z Azji i innych części świata.
Stroje tancerzy są projektowane w taki sposób, aby nie krępować ruchów, a buty zastępują tzw. jazzówki pozwalających na swobodne pointy. Ponadto ta forma tańca dopuszcza wykorzystanie w trakcie występu rekwizytów. Nieograniczona forma pozwala na tworzenie układów o dowolnej tematyce przez co efektowne pokazy tańca nowoczesnego często stanowią jeden z elementów wydarzeń kulturalnych, sportowych lub politycznych
